تا قبل از سال 1382، دارا بودن 60 سال سن و 10 سال سابقه كار از جمله شروط بازنشستگي به شمار مي‌رفت تا آنكه قانون بازنشستگي پيش از موعد در مشاغل سخت و زيان‌آور به تصويب رسيد و تعهدات سنگيني را براي سازمان تأمين اجتماعي ايجاد كرد. براساس اين قانون، افرادي كه در كارهاي سخت و زيان‌آور شاغل هستند، با 20 سال سابقه پرداخت حق بيمه به صورت متوالي يا 25 سال به صورت متناوب و 30 روز حقوق بازنشسته مي‌شوند، يعني به ازاي هر سال، 5/1 سال براي بيمه شده به عنوان سابقه محسوب و به همان قياس هم از خدمات تأمين اجتماعي بهره‌مند مي‌شود. در ضمن 4 درصد حق بيمه به نرخ حق بيمه فعلي فرد افزوده مي‌شود و تا زماني كه كارفرما، محيط كارگاه را استانداردسازي نكند ملزم به پرداخت اين 4 درصد حق بيمه است.
در اينكه كرامت يك بيمه شده شاغل در مشاغل سخت و زيان‌آور بايد حفظ شود، هيچ شكي نيست، ولي آنچه موجب اختلاف‌نظر است، چگونگي تأمين هزينه‌ها و بار مالي ناشي از بازنشسته شدن اين افراد است و نبايد تمام هزينه‌هاي آن بر صندوق منابع تأمين اجتماعي كه متعلق به بيمه‌شدگان است، تحميل شود.
