دو شرط اصلی دریافت بیمه بیکاری ، غیر ارادی بودن قطع رابطه کاری و داشتن حداقل یک سال سابقه بیمه در آخرین کارگاه برای کارگران قراردادی می باشد.
بنا بر این کارگرانی که قرارداد موقت آنان به اتمام می رسد ، با حراز سایر شرایط می توانند بیمه بیکاری دریافت نمایند.
اما با کمی تأمل به این نتیجه می رسیم که بیمه بیکاری صرفاً بایستی به کارگران قراردادی تعلق بگیرد و کارگران دائمی مشمول این قانون نمی باشند مگر اینکه بیکاری آنان ناشی از تعطیلی دائم یا موقت کارگاه و یا تغییر ساختار اقتصادی آن باشد.
ترک کار و استعفا :
کارگری که استعفا داده و یا ترک کار نموده باشد ، به دلیل ارادی بودن قطع رابطه کاری ، مشمول بیمه بیکاری نخواهد بود.
اخراج :
در صورتی که اخراج کارگر در مراجع حل اختلاف قانون کار ، موجه تشخیص داده شود ، بیکاری وی ارادی تلقی شده و مشمول بیمه بیکاری نخواهد بود. همچنین در صورت غیر موجه بودن اخراج کارگر ، مراجع حل اختلاف بایستی در خصوص بازگشت به کار وی اقدام به صدور رأی نمایند. با این حال ممکن است کارگر پس از دریافت رأی بازگشت به کار ، به موجب تبصره ماده 165 قانون کار ، از بازگشت به کار امتناع نموده و حق سنوات خود را به نسبت هر سال 45 روز دریافت نماید که در این صورت باز هم بیکاری وی ارادی تلقی شده و مشمول بیمه بیکاری نخواهد بود.
استثنائات :
اما در برخی موارد ، کارگران دائمی نیز پس از اخراج می توانند از مقرری بیمه بیکاری بهره مند شوند.
به عنوان مثال کارگری که پس از اخراج ، رأی بازگشت به کار را دریافت کرده اما به واسطه امتناع کارفرما از بکار گیری مجدد وی و عدم احراز شرایط مناسب در محیط کار برای ادامه همکاری توسط مراجع حل اختلاف ، با کارفرمای خود ، سازش و اقدام به تسویه حساب می نماید. در این حالت مراجع حل اختلاف نیز ضمن تأیید تسویه حساب ، بیکاری کارگر را در رأی خود غیر ارادی عنوان نموده و کارگر می تواند جهت دریافت بیمه بیکاری اقدام نماید.
توجه :
چنانچه تسويه حساب و سازش ، رأساً و قبل از مراجعه به مراجع حل اختلاف صورت پذيرد ، کارگر مشمول بیمه بیکاری نخواهد بود و سازش بایستی در مراجع حل اختلاف انجام شده باشد .
با احترام
برای دریافت مشاوره بیمه اینجا کلیک کنید